De seizoenen hebben grote invloed op mijn dagelijkse leventje. In de herfst en winter vinden veel van mijn bezigheden vanuit thuis en ‘binnen’ plaats. In de lente en zomer ben ik meer op pad en ‘buiten’. Schijnt de zon dan voel ik warmte in mijn lijf en zie ik vooral ‘The Bright Side of Life’. Als de blaadjes vallen, word ik sneller wat zwaar op de hand en ga ik meer piekeren over mijn leven. Zonder al te dramatisch te worden, realiseer ik mij, dat ik zelf in de herfst van mijn leven zit en dat er nog weinig lange termijn perspectief is.

De herfst en winter vragen automatisch meer contemplatie. Ik denk dan na over het leven. Ik wil niet teveel aan het einde denken, maar ik vind wel dat ik mij daar mentaal op moet voorbereiden. Het zijn de maanden van veel sociale contacten met dierbaren. De kleinkinderen zijn jarig. We vieren Sinterklaas met de hele familie Beke, broers, zussen, kinderen en kleinkinderen, in fijne herinnering aan onze ouders. Kerst is ook zo’n moment van samen zijn en dan in kleinere kring. En natuurlijk oud en nieuw, al weer een jaar geleefd en een nieuw jaar in aantocht. Je voelt in deze maanden extra de verbondenheid met anderen. Je beseft hoeveel je voor elkaar betekent. Deze momenten van bezinning zijn hoop- en rustgevend.

De lente en de zomer zijn voor mij bij uitstek de vakantieseizoenen. Mede dankzij onze nog goede fysieke en geestelijke gesteldheid, kunnen mijn lief en ik er nog heerlijk genietend op uit. We hebben een vakantiechaletje in Friesland waar we afwisselend enkele dagen of weken doorbrengen. We leven daar veel meer buiten dan binnen. Het dagritme is weliswaar niet zo spectaculair, maar het leuke is, dat we daar gemakkelijk sociale contacten kunnen leggen en onderhouden. Een fijn netwerk van sociale contacten is voor ons een van de belangrijkste bronnen van het naar ons zin hebben. Zo hebben wij deze zomer ook de Tea Training in Sri Lanka ervaren. Deze hobby vakantie voelde heel leuk, vooral ook omdat we allerlei interessante en lieve mensen hebben ontmoet.

Wat ik heel bijzonder vind van mijzelf is, dat ik in ontmoetingen met andere mensen tegenwoordig ga roepen dat ik volgend jaar tachtig word. Ik begin zowaar te koketteren met mijn hoge leeftijd, terwijl ik me eigenlijk nog helemaal geen oudje wil voelen. Dat ik nog geen oudje ben, wordt dan bevestigd door de reactie: ‘Ben je al zo oud? Dat zou je helemaal niet zeggen!’……..

Ik kan dit gedrag van mijzelf niet anders verklaren dan dat ik onbewust mijzelf zo nuchter mogelijk wil confronteren met de onafwendbare eindigheid van mijn leventje. En dat lijkt mij een goede houding!