Vakantie vieren houdt gelukkig niet op als je eenmaal met pensioen gaat en alle tijd van de wereld hebt. Voor mijn vijftiende ken ik alleen de schoolreisjes met…. ‘We hebben een potje met vet…..’ en logeren bij een oom en tante. Dan volgen de kampeervakanties met vrienden ergens aan de Nederlandse en Belgische kust, zingend bij het kampvuur ‘There is a house in New Orleans…’. Zijn er eenmaal kinderen dan stem je je vakantie met elkaar vooral af op wat de kinderen leuk vinden: ‘Als zij het naar zin hebben, hebben wij dat ook!’.
Dan als de kinderen het huis uit zijn verandert langzamerhand de manier van vakantie vieren. Mijn lief en ik kiezen steeds vaker voor verre, avontuurlijke reizen. Inmiddels is een ‘echte’ vakantie voor ons zo’n drie weken reizen van plek naar plek, andere culturen en maatschappelijke verbanden meemaken en genieten van ontmoetingen met vreemden. We zijn ons bewust dat dit type vakantie een luxe keuze is.
Onze wat avontuurlijke vakantiereizen zijn vanwege corona een aantal jaren uit beeld geweest, tot afgelopen maand augustus. Bijna drie weken hebben we een rondreis gemaakt in de Baltische Staten. Drie landen die zich pas vanaf 1991 hebben kunnen bevrijden van de Russische overheersing en sindsdien deel uitmaken van Europa..
Het vakantiegevoel is gedurende deze rondreis helemaal als vanouds: met z’n tweeën, een klein beetje voorbereiding wat betreft de route en hotels en vervolgens op pad met Google Maps en op de e-reader de prachtige historische roman ‘Tussen Drie Plagen’ van de Estlandse schrijver Jaan Kross. We laten ons verrassen door al het moois in de oude hoofdsteden Riga, Talinn en Vilnius. Duidelijk voelbaar en zichtbaar is de enorme steun in die landen voor Oekraïne. Het meest nog in Litouwen waar op alle overheidsgebouwen en op de stadsbussen de Oekraïense vlag wappert.
Een beetje ‘avontuur’ hoort er ook bij: twee dagen vanwege de storm geen elektriciteit en water; op zoek met de auto naar een parkeerplek in Riga en dan terechtkomen in het voetgangersgebied van de oude stad, zo druk als de Lijnbaan in Rotterdam; aangehouden worden door de grenspolitie, die overigens zeer aardig blijkt te zijn.
We genieten met volle teugen en zeggen dat meerdere keren hardop tegen elkaar.
En dan terug op zondagmiddag als we van Schiphol de trein naar huis willen nemen, rennen ineens twee dolenthousiaste ‘OMA OPA OMA OPA roepende’ kleindochters op ons af en springen in onze armen. Tot onze grote verrassing rijdt onze zoon eerst naar Overschie waar onze dochter, schoondochters en kleinzoon op ons zitten te wachten. Een mooiere afsluiting van onze vakantie kunnen we ons niet wensen, zo met het hele gezin heerlijk in het zonnetje bijkletsen, lekker barbecueën en genieten van al het moois en liefs wat we met elkaar hebben.
fulltime pensionado 
Bedankt voor jouw blog, Geert, ik lees dat altijd graag en vind het leuk zo een stukje van jullie gedachtenwereld ver weg mee te krijgen.
Die Baltische staten, daar trekt het ons ook naartoe. Deze kwetsbare landen, die zo opgebloeid zijn sinds ze zelf mogen beslissen hoe ze willen leven en welke doelen ze graag willen aanpeilen. Een basis van onafhankelijkheid en gerechtigheid dat maakt een volk tot een volk, net als een puber tot een volwassene.
Natuurlijk zijn we allemaal niet onafhankelijk in deze tijd, maar het is nog wat anders onder de knoet te zijn van Putin, Xi, Lukaschenko en noem maar op. Ik denk, we kunnen ons nauwelijks voorstellen, wat het betekent je niet te mogen uiten en voor gerechtigheid neergeknuppeld en gefolterd te worden. We staan in contact met mensen uit Oekraine en sinds de inval van de Russen lees ik ook over de geschiedenis van dat land ten tijde van de Sovjet Unie.
Dat de Russen nu met Nazi-verwijten komen (belachelijk natuurlijk) ligt er zeker ook aan, dat de Oekrainers de keuze hadden uit twee uiterst wrede dictatoren: Hitler of Stalin. En als je ziet, wat Stalin in dat land aangericht heeft is het geen wonder dat er in de bevolking veel ondersteuning was voor Hitler, zonder de Nazidoctrine tot kennen of te ondersteunen.
Deze mensen willen net als iedereen de vrijheid om zelf je leven en je land vorm te geven.
Een paar keer ontmoette ik mensen uit de Baltische landen en deze onderstreepten vehement dat hun eigen identiteit voor hun iets is wat ze nooit meer willen afgeven en tot het uiterste willen verdedigen. Deze mensen hebben in hun jongste geschiedenis genoeg beleefd en likken nog steeds de diepe wonden van de russische onderdrukking.
Ik maak me grote zorgen over die dictatoriale landen, die zich nu samen sluiten, die één ding vooral gemeenzaam hebben: de angst voor de inbreng van personen met afwijkende meningen en hun vastbeslotenheid deze stoorzenders te willen opruimen.
Moeten onze kinderen en kleinkinderen zich op een big clash gaan instellen?
Ik hoop het niet.