Ons geduld wordt deze maandagmiddag zwaar op de proef gesteld, toch blijven we rustig. We zijn rond elf uur geland vanuit Irkoetsk. Na enig zoeken in een snikheet Moskou, hebben we rond twee uur eindelijk de ambassade gevonden. We komen in een kantoorruimte met aan twee zijden loketten met dik veiligheidsglas. We worden te woord gestaan door een Engels sprekende Russische vrouw. We leggen kort uit wat er aan de hand is. Haar eerste reactie is dat we nooit binnen een of twee dagen een tijdelijk paspoort kunnen krijgen. We hebben het vreselijk warm, zijn bezweet, hebben dorst, zijn behoorlijk gestrest, maar weten kalm te blijven. Als we benadrukken dat ons visum morgen verloopt, zegt ze doodleuk dat ik dan maar alvast alleen het vliegtuig moet pakken. Onze teleurstelling, ook dat we geen Nederlandse ambassademedewerker spreken, wordt met de minuut groter. We laten het politierapport zien en praten op haar in. Mijn lief refereert aan het telefoongesprek met de Nederlandse attaché dit weekend. Het duurt even, maar de dame wordt toeschietelijker. Misschien kan ze een ‘laisser passer’ regelen. Daar zijn twee pasfoto’s voor nodig en contant geld, want pinnen kan niet. En de 1e consul moet er zijn om te ondertekenen. Terwijl de dame intern zaken gaat afstemmen, laat mijn lief ergens in de buurt pasfoto’s maken en ga ik de nodige roebels pinnen. Drie kwartier later gaat deze soap weer verder. Kennelijk ter controle worden aan mijn lief persoonlijke vragen gesteld, zoals onze trouwdatum. Als zij daar zo gauw geen antwoord op weet te geven en ik wel, ontdooit de Russische dame verder, want haar trouwdatum zal ze nooit vergeten! Maar dan blijkt dat we het ‘laisser passer’ alleen krijgen, als we vliegtickets hebben voor morgen, de uiterste visum datum. Ik vraag haar om de WIFI code, om zo via mijn telefoon vliegtickets te boeken. Zij weigert deze te geven vanwege veiligheid. Op dat moment bemoeit een Nederlandse ambassademedewerker zich er mee. We hebben hem al af en toe achter het glas zien lopen. Hij geeft aan dat ik via de beveiligde deur de ambassade binnen mag. Stomverbaasd zegt de Russische dame tegen mijn lief, dat ze dit nog nooit heeft meegemaakt. De man blijkt de ICT attaché te zijn en ik mag achter een computer. Hij adviseert mij te boeken bij de KLM, omdat deze geen paspoortgegevens opvraagt via internet. Er blijken nog slechts twee tickets beschikbaar te zijn voor de dinsdagmorgen vlucht om kwart voor zes. We proberen deze te boeken, maar komen er niet door. Volgens de attaché saboteren de Russen regelmatig de internetverbinding, gewoon om te pesten. Dan bedenk ik mij om onze dochter te contacten via WhatsApp. Zij kan proberen deze tickets vanuit Nederland te boeken. Ik krijg zonder probleem de ‘geheime’ WIFI code: Zuidholland! Gelukkig is onze dochter op dat moment bereikbaar. Mijn lief mag er nu ook bij komen. Het wordt zelfs een beetje gezellig. Enkele andere Nederlandse medewerkers komen even kijken hoe het gaat. Van hen horen we ook dat men ons veel later in die week in Moskou hadden verwacht. Dan, eindelijk rond zes uur, is de boeking een feit en deze wordt via de email naar de ambassade gezonden. De Russische dame is al naar huis gegaan. Iedereen is opgelucht en trots dat dit in zo’n korte tijd gelukt is. Het getekende ‘laisser passer’ wordt aan mijn lief overhandigd. Voor de derde maal dit lange weekend geven wij elkaar een high five.

wordt vervolgd……