Welke beginnende pensionado droomt er niet van om ‘gezond’ 130 jaar oud te worden? In mijn kindtijd droomde ik precies tegenovergesteld en dat waren heftige nachtmerries. Net op de wereld gekomen, zou ik er al weer vanaf moeten. In mijn angstdromen werd de buurvrouw dan de opeetmoeder. Zo noemde ik haar voor mijzelf. Ik kon haar in mijn doodsangst alleen maar ontwijken door over het hek te springen dat onze tuin van die van haar scheidde. Als dat springen niet lukte, omdat ik aan de grond genageld stond, begon ik te schreeuwen. Op die momenten kwam mijn moeder de slaapkamer in en maakte mij wakker. Het is voorgekomen dat ik na zo’n droom in de vensterbank van mijn slaapkamer stond. Gelukkig zijn die dromen vervangen door de ‘gezond 130 jaar oud worden dromen’. Daarom ben ik blij vandaag weer wakker te worden naast mijn 116-jarige, mooie en aantrekkelijke lief. Het wordt een bijzondere dag. Ik ga voor een week druiven plukken. Konden mijn lief en ik aanvankelijk met pensioen rond ons 67 jaar, nu 56 jaar later is ons beider pensioenpot zo goed als leeg. Gezonde 100 jarigen zijn derhalve verplicht van overheidswege enkele weken per jaar zelf geld te verdienen. Dit jaar gaat een van mijn grote wensen in vervulling. Heel lang geleden hebben mijn lief en ik een bezoek gebracht aan een mooie wijnboerderij op het Azoreneiland Pico. Ik was toen net fulltime pensionado en wilde het jaar daarop wel eens druiven gaan plukken. Maar het is er nooit van gekomen. Nu dan wel, eindelijk. Dat is een van de vele voordeeltjes als je bij de groep gezonde 100 jarigen hoort. Voor mijn vliegreis heb een rugzakrollator aangeschaft in plaats van een rolkoffer. Sinds de anti verouderingspil is geïntroduceerd, is er een volledig nieuwe economie ontstaan rond onze groep fulltimepensionado’s. De rijkste vrouw op aarde is de ontdekker van die pil, Andrea Maier. Haar Trumpachtig imperium omvat naast het Australian Family Resort, ook een internationaal uitzendbureau voor 100-plussers en een luchtvaartmaatschappij. Via haar heb ik deze reis moeten boeken. Op Schiphol word ik uitgezwaaid door mijn 116- jarige lief. Zij gaat een weekje betaald mantelzorgen bij onze 80-jarige buren. Zij zijn oud en krakkemikkig, omdat zij principieel geen anti verouderingspil willen slikken. Bij het inchecken blijkt dat ik niet de enige 100-plusser ben. Het vliegtuig zit er vol mee. We worden verwelkomd door een trits hoogbejaarde stewardessen, met badges, waaruit blijkt dat het tevens verpleegkundigen zijn. Het duurt lang voordat iedereen op de juiste stoel zit. Als eindelijk de presentatie van de veiligheidseisen begint, val ik al snel in een diepe slaap. Ik droom dat er extra zuurstofmaskers aanwezig zijn en dat bij elke drie stoelen een kleine defibrillator hangt. Dan zie ik het bordje ‘riemen vast’ aanflitsen en hoor ik boven het geloei van de vliegtuigmotoren de gezagvoerder schreeuwen: ‘Beste medepensionado’s, vanuit de cockpit spreekt uw gezagvoerder. Ik ben vandaag de oudste persoon in dit vliegtuig. Mijn motto luidt “Oefening baart kunst”. Ik zou zeggen slaap lekker verder, ik meld mij weer vlak voordat we neerstorten.’ Op dat moment slaat de paniek toe. Ik begin te hyperventileren en druk op het knopje waardoor het extra zuurstofmasker naar beneden komt. Als ik het wil pakken, zie ik ineens iedereen om mij heen met het zuurstofmasker op zijn hoofd zitten, elastiekje rond de kin. In het gangpad lopen de stewardessen en zij zingen: één, twee, drie, vier, hoedje van, hoedje van papier….. Ik doe mijn ogen open en merk tot mijn opluchting dat de gezagvoerder het vliegtuig soepel aan de grond heeft gezet. Ik ga eindelijk druiven plukken op de Azoren.

wordt vervolgd……